سال سلفی های من | جام جو

سال مادر سلفی های تائو تای

سال مادر سلفی های تائو تای

شما می توانید در چشم انداز یک چهره گم شوید. هر روز از نقطه چانه دخترم شگفت زده می شوم، مانند غازهایی که در آسمان اوج می گیرند. من آن لب بالایی کمی برآمده را با متورم شدن گلبرگ های گل رزش دنبال می کنم. در مکالمات، من مجذوب حالتی می شوم که ابروهای شوهرم قلاب می شوند، سپس مانند مسا روی یک محدوده صاف می شوند. من این مکان های دیدنی آشنا را می بینم و فکر می کنم، من این مکان را میشناسم. عاشق اینجام.

اما در مورد چهره خودم که چشم انداز آن مدام از من می گریزد، چطور؟ چرا نمی توانم آن را نگه دارم؟

در طول یک سال گذشته، تنها چهار عکس در گوشی من وجود دارد فقط من بیشتر مادران تراژدی کوچک ناظر بودن را درک می کنند، به ندرت مشاهده شده. اگرچه شوهرم در گرفتن عکس از من بهتر شده است، اما من هنوز هم می بینم که بیشتر اوقات از لنز فرار می کنم و اگر برای ژست گرفتن آماده نباشم، رد می شوم. حذف عکس هایی که به طور معمول چاپلوس کننده نیستند. گاهی اوقات، در حالی که در آلبوم‌های خالی از چهره‌ام ورق می‌زنم، به این فکر می‌کنم که آیا بخش‌هایی از وجودم در زمان گم می‌شوند؟ 10 سال دیگر، 20، چه چیزی از زنی که در این لحظه هستم به یاد خواهم آورد؟

آینه فریبنده است. من خودم را می بینم، اما نمی توانم تصویر را در ذهنم نگه دارم. به محض اینکه دور می شوم محو می شود و به سختی می توانم به یاد بیاورم که چه شکلی هستم. چگونه دیگران مرا می بینند. آیا همه ما اینقدر با چهره خود احساس بیگانگی می کنیم؟ یا این یک پدیده میانسالی است، جایی که جزئیات خاصی مانند یک پنجره مه آلود مه آلود است؟ وقتی صحبت می‌کنم که می‌خواهم عکس‌های بیشتری از خودم داشته باشم – چون این کار را می‌کنم – آنچه واقعاً می‌خواهم شواهد بیشتری از حضور من در جهان است. من واقعاً می خواهم دیده شوم.

***

در دبیرستان، قبل از عصر تلفن‌های دیجیتال، همه ما دوربین‌های فیلم یکبار مصرف را حمل می‌کردیم. ما آنها را در کلاس تاریخ، در آشپزخانه‌های آشفته شغل‌های بعد از مدرسه‌مان بیرون می‌آوریم. ما پول جیب خود را صرف ساختن عکس‌هایی از خود می‌کنیم تا در میان دوستان و علاقه‌مندان غافل شویم، گویی که افراد مشهور کوچکی هستیم. آن دوران یکنواختی زیبا بود.

یادم می آید که چگونه من و یکی از دوستانم یک بار در یک باغ گل رز عکس گرفتیم. ما شلوار جین کم گیره و اسید شسته و تاپ وسط می پوشیدیم. ما در آلاچیق‌ها و در میان درختان بنیان ژست گرفتیم و به دوردست نگاه کردیم. در آن زمان، ما تنومند و پرانرژی بودیم، آماده برای شروع زندگی‌مان بودیم، اما برای دلتنگی که در دانشگاه با آن روبرو می‌شدیم، مردانی که قلب‌مان را می‌شکستند، بی‌نامی بیگانه‌کننده شهرهای سرد، کاملاً آماده نبودیم.

روز دیگر، یکی از آن عکس های باغ گل رز را به دخترم نشان دادم. بیشتر جزئیات در تابش نور خورشید محو می شوند – ما عکاسان وحشتناکی بودیم – اما برخی چیزها کاملاً واضح هستند. هر کسی می توانست ببیند که ما به شدت عاشق خودمان هستیم. شیفته بدن خودمان، تحت تأثیر لباس‌های مرکز خرید ما که به تازگی خریداری کرده‌ایم. ما بیش از حد مراقب نحوه حرکت خود در جهان بودیم، اگر نگوییم متواضع، با قاطعیت. به این فکر می کردم که دوست داشتن خودم به این شکل بی بند و بار و بدون معذرت چه می تواند باشد.

***

کلمه “سلفی” می تواند ارزشمند به نظر برسد. با نوعی حس تمسخر زنگ می زند و به خودشیفتگی اشاره می کند. اما من دوست دارم چقدر حس صمیمی است. چیزی بین شما و شما، بسته شدن فاصله روانی بین مغز و بدن. سلفی ها کم هزینه هستند به گونه ای که خودنگاره ها اینطور نیستند. آنها رک بودن را پیشنهاد می کنند، اگرچه همه ما برای سلفی ژست می گیریم.

من خودم شروع به مصرف آنها کردم. من حتی یک سه پایه برای این کار خریدم.

گاهی در طول روز، از میزم فاصله می‌گیرم و جایی راحت می‌نشینم. اغلب، روی صندلی مطالعه من کنار پنجره، به آبی خلیج خلیج در یک روز تابستانی. مواقع دیگر، بدون آرایش و خسته به رختخواب می روم. مهم نیست که چه چیزی می پوشم یا چه احساسی دارم، عکس را می گیرم. من متعهد می شوم که آن را حفظ کنم، حتی اگر ظاهرم را در آن دوست نداشته باشم. روز به روز دارم مورخ خودم می شوم.

این وقفه از روال من همیشه مرا آزار می دهد. من بیشتر عمرم را در ذهن می گذرانم – با فکر کردن به طرح رمان، حذف فهرست کارهای ذهنی – بنابراین این بازگشت به بدن، مهم نیست که چقدر لحظه ای باشد، احساس ناراحتی می کند. خودم را می پرسم، به چه حقی باید جلوی دوربین بروم؟ فضای آلبوم را به خودم اختصاص دهم؟ از من دور نیست که در سطحی از من برای وجود اجازه درخواست می کنم.

***

شب‌ها سلفی‌هایم را مطالعه می‌کنم و چیزی از نوجوان پیر را می‌بینم، من، زن جوانی که با اعتماد به نفس صحبت می‌کردم و هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری داشت. منظره صورتم آشناتر می شود. زیر بینی من چین های دوقلو وجود دارد که مرا یاد نارون های راست تنه می اندازد. گونه‌هایی که خطوط صورتم را در آغوش می‌گیرند – پف کرده‌تر از گذشته، اما همچنان دارای رگ‌های ضعیفی از خط مو هستند که مانند رودخانه‌ها روی نقشه فرو می‌روند. چشمان تیره (“چشم های شیطان” که زمانی یکی از همکلاسی ها آنها را نامیده بود) که همه چیز را با احتیاط تماشا می کند.

امیدوارم حداقل یک سال به سلفی های روزانه ام ادامه دهم. سیصد و شصت و پنج عکس از من در هر فصل – در میان حیاط پوشیده از برف، عرق ریختن در استخر با هزاران کودک که در پس‌زمینه آب می‌پاشند، برای تعطیلات لباس پوشیده و برای صبح‌های تنبل یکشنبه‌ها لباس به تن کرده‌اند. من را هیجان زده می کند که فکر کنم این رکورد را خواهم داشت تا به گذشته نگاه کنم. آیا چین و چروک بیشتری وجود خواهد داشت؟ (بله.) آیا مدل موهایم را تغییر خواهم داد؟ (احتمالا). (امیدوارم.) آلبوم سلفی در این مرحله از زندگی من مانند یک پیروزی احساس می شود.

یه بار خجالت میکشیدم اینقدر به چهره خودم توجه کنم. اکنون، این توجه این است که چگونه راه خانه را پیدا کنم. فقط برای چند لحظه، در حالی که خودم را با توجه شدید مطالعه می‌کنم، تمام خودهای گذشته‌ای را که به این چشم‌انداز در حال تکامل می‌پیچند، در آغوش می‌کشم. ما اینجا هستیم، با هم هستیم و شناخته خواهیم شد.

تائو تای


تائو تای یک نویسنده و ویراستار در اوهایو است، جایی که با همسر و دخترش زندگی می کند. اولین رمان او، Banyan Moon، در ژوئن منتشر می شود. تائو همچنین برای Cup of Jo درباره پدران غایب، سبک مادران و محبت جسمانی نوشته است. از اینجا می توانید در خبرنامه او مشترک شوید.

خوانندگان PS 12 آنچه را که در مورد ظاهر خود و مادران در تصویر دوست دارند به اشتراک می گذارند.

(تصویرسازی توسط الساندرا اولانو برای جام جو.)