اولین باری که من در شهر نیویورک بودم، 1 می 1999 بود.
من به تازگی سال دوم خود را در دانشگاه میشیگان به پایان رسانده بودم، و دوست پسر کالجم از من دعوت کرد تا از خانه دوران کودکی اش دیدن کنم: یک آپارتمان دو خوابه در یک ساختمان دربان در Upper East Side. از آنجایی که من در حومه میشیگان با یک تاب در حیاط خانه خود بزرگ شده بودم، این نمد خیلی خارجی
من به شدت از منهتن ترسیده بودم. البته قبلاً به شهرها رفته بودم، اما نیویورک کاملاً چیز دیگری بود. پیچ و خم خیابان ها مملو از مردم و سگ ها و تاکسی ها و بدگوها بود. من مثل یک بادبادک احساس بلندی می کردم. من همه چیز را در مورد آن را دوست داشتم. دو سال بعد، پس از فارغ التحصیلی از کالج و پس انداز، در اکتبر 2001 به شهر نیویورک نقل مکان کردم.
خنده دار است که به 20 سال گذشته زندگی خود فکر کنید. آیا تا به حال امتحانش کرده ای؟ اینم چند قطعه از من…
13 اکتبر 2001 – من و یک دوست پسر به یک آپارتمان کوچک فرعی نقل مکان کردیم. او اتاق خواب را می گیرد و من در اتاق نشیمن می خوابم. مبل تا نمی شود و سوسک ها هستند و من هر شب برای شام اسپاگتی می خورم. اما، نیویورک، روشن است.
15 اکتبر 2001 – اولین روز در مجله Cosmopolitan. وظیفه من این است که جلوی مردان خوش قیافه را در خیابان بگیرم و از آنها سؤالات سکسی بپرسم. ویراستار من به من می گوید: «نه فقط ناز معمولی. “آنها باید آنقدر بامزه باشند که خواننده دیگر ورق نزند.”
12 دسامبر 2002 – مصاحبه در Vogue. یک برچسب از پیراهنم بیرون زده باشد. کار را نگیرید
آگوست 2002 تا اوت 2003 – سالی که جرأت نمی کند نامش را به زبان بیاورد. نمی دانم با زندگی خود چه کنم، در دانشکده حقوق در دانشگاه نیویورک ثبت نام کردم. کتاب ها را با دلی سنگین می خرم. من در برقراری ارتباط با همکلاسی ها مشکل دارم و احساس ناخوشایندی و عجیبی دارم. اتاق خوابگاه من در طبقه همکف است و پنجره رو به گاری غذا در برادوی است. 100٪ مواقع بوی آب هات داگ می دهد. من در حال گذراندن یک جدایی طاقت فرسا با یک دوست پسر دانشگاهی هستم و قلبم در مخلوط کن است.
15 اوت 2003 – تصمیم به ترک دانشکده حقوق بگیرید. برای کمک به پرداخت وام سه شغل پیدا کنید. هرگز شادتر نبوده است.
8 سپتامبر 2003 – لحظه خنده‌دار ما دیگر در کانزاس نیستیم: من اکنون در یک شرکت تحریریه بوتیک کار می‌کنم و رئیسم قلم 300 دلاری هرمس خود را در یک گردش صبحگاهی گم می‌کند. او به دفتر باز می گردد، بسیار احساساتی، و از من می خواهد که در اسرع وقت آن را پیگیری کنم. مثل پیدا کردن یک سوزن در انبار کاه است – با این تفاوت که یک خودکار نارنجی در سوهو است. (اسپویل: پیداش کردم.)
24 سپتامبر 2003 — عصرها، LSAT را برای کاپلان تدریس می کنم. در یک کلاس متوجه شدم یکی از شاگردانم به جای یادداشت برداری از من پرتره می کشد. او می پرسد که آیا خارج از کلاس به او آموزش می دهم، اما به جای ملاقات در کاپلان، یک بار در مرکز شهر را پیشنهاد می کند. پیراهن و کراوات می پوشد. ما شروع به دوستیابی می کنیم.
12 آوریل 2004 – دوچرخه بگیرید!
14 سپتامبر 2006 – با یک هم اتاقی در وست ویلج به آپارتمانی در طبقه سوم نقل مکان کنید. 17 موش را در سه ماه صید کنید. گربه بگیر
25 نوامبر 2006 – پس از سه سال، من و دوست پسرم از هم جدا شدیم. او بامزه و باهوش است، اما من آن را ماندگار نمی بینم. ما در یک رستوران برای خداحافظی آخر همدیگر را ملاقات می کنیم و او به من می گوید که “هدیه فراق” دارد. این یک آی‌پاد است و وقتی آن را بر می‌گردانم، حکاکی می‌گوید: «اشتباه وحشتناکی مرتکب شدی».
13 دسامبر 2007 – زمستان احساس تاریکی و تنهایی می کند.
1 ژانویه 2007 – یک وبلاگ راه اندازی کنید تا حواس خود را از غم و اندوه پرت کنم. برادرم به شوخی می گوید که باید اسمش را بگذارم “جام جو”. انجام میدهم.
14 فوریه 2007 – بدترین روز ولنتاین. شلوار جین من در حین پیاده روی از محل کار به سمت خانه در یک گودال غول پیکر خیس می شود و نمی دانم که آیا برای من عشق در کارت ها نیست.
25 فوریه 2007 – در یک مهمانی با یک پسر زیبا با عینک آشنا شوید. هوم
27 فوریه 2007 – تاس بیندازید و به پسر عینکی ایمیل بزنید.
2 مارس 2007 – با پسر عینکی به قرار ملاقات بروید. اولین بوسه رویایی را در خیابان بلیکر داشته باشید. رهگذران فریاد می زنند: «به عاشقان نگاه کن!»
14 فوریه 2008 – شغلم را در شرکت تحریریه بوتیک ترک کنم تا روی نویسندگی مستقل و یک پروژه برندسازی تمرکز کنم. با افرادی که فقط یک رنگ می پوشند و افرادی با کمدهای دیوانه مصاحبه کنید.
11 آگوست 2008 – شروع به کار در مجله Glamour.
31 اکتبر 2008 — با پسر عینکی نامزد کن!!!
30 دسامبر 2008 – با برادرم به سمت J.Crew در مرکز راکفلر دوچرخه سواری کنید. لباس عروس را امتحان کنید. این یکی را انتخاب کنید
28 آگوست 2009 – درگیر شوید.
15 سپتامبر 2009 – بعد از شام به خانه راه می‌روم، در CVS در وست ویلج توقف می‌کنم. روی لرک، تست بارداری می خرم. مثبت است.
2 آوریل 2010: باردار شدن در نیویورک هیجان انگیز است. مردم در خیابان فریاد می زنند: “سلام مامان!” و رانندگان تاکسی حدس می زنند، «هفت ماه؟ هشت ماه؟” بعد از تقریباً دو سال، به گلامور می‌گویم که می‌روم تا روی بچه و جام جو تمرکز کنم.
25 مه 2010: بیبی توبی از راه می رسد. همه چیز تغییر می کند.
1 آوریل 2013: توبس شروع به صحبت کرد. معلوم شد او خنده دار است
5 ژوئیه 2013: بچه آنتون از راه می رسد. پس از ملاقات با برادرش، توبی می گوید: “می خواهم او را دوباره ببینم.”
17 سپتامبر 2013: در زمین بازی به گریه افتاد زیرا پدر و مادر کردن دو کودک کوچک سخت است. یک مادر فرشته نگهبان می آید، مرا در آغوش می گیرد و به من می گوید که راحت تر می شود.
1 ژانویه 2014: آسان تر می شود.
1 آگوست 2014: خانواده را به بروکلین منتقل کنید. اولین باری که الکس آپارتمان ما را می بیند روز جابجایی است. (من خودم به نمایشگاه رفته بودم و آپارتمان ها آنقدر سریع اجاره می شدند که مجبور شدیم فوراً تصمیم بگیریم.) خوشبختانه او آن را دوست دارد.
از آن زمان، ما خانه ای خریدیم، فرزند سومی را در نظر گرفتیم، موهای خود را کوتاه کردیم، قفل شدیم، مهمانی ها را برپا کردیم، با اضطراب زندگی کردیم، جشن تولد گرفتیم، و انواع کارهای تصادفی را در این شهر دیوانه که خیلی دوستش داریم انجام دادیم.
هفته گذشته برای دیدن دوستم ریگان به دهکده شرقی رفتم. به او گفتم: قدم زدن در شهر خیلی خنده دار است. “من همیشه مردی را می بینم که با سگش اسکیت بورد سوار می شود، یا دختر بچه ای را در حال نواختن سازدهنی در پیاده رو.” ریگان با خنده و تکان دادن سر، موافقت کرد: “در نیویورک، همه شخصیت اصلی فیلم هستند.”
نیویورک، دوستت دارم. اینم تا 20 بعدی!!!
PS 8 چیزهای دیوانه کننده در مورد نیویورک و آپارتمان خانوادگی ما در بروکلین.
(عکس بالا از کریستین هان. عکس من و پسران در پارک بروکلین از نیکی سباستین. آخرین عکس از جولیا رابز.)