مادرم برایم دست نوشته می نوشت. سال‌ها: یادداشت‌هایی در جعبه نهارم، روی فرش در ورودی خانه‌مان، روی تختم وقتی برای بازدید به خانه می‌آمدم. یادداشت های روی زمین یا تخت کاربردی بودند: فلان نامیده می شود; روز پنجشنبه با چشم پزشک وقت گرفتم. فکر کردم به این داستان علاقه مند می شوید (مقاله روزنامه پیوست شده است). آنچه را که در یادداشت‌های ناهار می‌گفتند به خاطر نمی‌آورم، اما آنها به چیزی فوری اشاره می‌کردند: یک تست تاریخ، یک بازی بسکتبال، شب افتتاحیه نمایشی که ماه‌ها تمرین می‌کردم.
هر روز صبح، او یادداشت را با ساندویچ سالامی، هویج، بطری آب سیب، دستمال پارچه‌ای که دوستانم با آن من را مسخره می‌کردند، می‌کشید. حتی در دوران دبیرستان، نت‌ها هنوز آنجا بودند. من در آن لحظه از آنها کمی خجالت کشیدم، اما نه به اندازه ای که به او بگویم آنها را ترک نکند و نه به اندازه ای که آنها را نخواند. آنها به اندازه ساندویچ قابل اعتماد بودند.
همیشه می دانستم که او چقدر مرا دوست دارد.
زمانی که آخرین رابطه من در اوایل دهه سی ام در حال فروپاشی بود، به یاد دارم که به سابقم گفتم: عشق یک فعل است. من همچنان در مورد آن مطمئن هستم. عشق آنجا نمی نشیند، بی جان و تمام تلاش را بدون تلاش نگه می دارد. روز به روز نشان داده می شود. اینم یه قهوه بگذار شانه هایت را بمالم. میدونی من خیلی بهت افتخار میکنم
اخیراً، زمانی که در یک دوره مدیتیشن شرکت می کردم، معلم بودایی داستانی در مورد نوه ای تعریف کرد که از پدربزرگش که زمان زیادی را با او گذرانده بود، پرسید که آیا او را دوست دارد یا خیر. “البته که دوستت دارم!” او شوکه شده گفت. “چرا می پرسی؟” کودک گفت: “خب، فقط وقتی به من توجه نمی کنی، من آن را احساس نمی کنم.” توجه محض: این نوع خاصی بود که این کودک محبت پدربزرگش را حس کرد. من آن را در یادداشت های مادرم حس کردم. دیگران وقتی که یک دوست پیام محبت آمیزی می فرستد یا یک شریک در پایان روز سگ را پیاده می کند احساس می کنند. راه های بی پایان و شگفت انگیزی برای تبدیل عشق به فعل وجود دارد.
من شروع به گذاشتن یادداشت‌ها در جعبه ناهار دخترم نوآ کرده‌ام، درست همانطور که احساس میکنم مادرم از من دور می‌شود. اوایل در همه‌گیری همه‌گیر، ما هر روز او را FaceTime می‌کردیم، اما این لحظات روزمره دیگر بخشی از زندگی ما نیستند. او در سراسر قاره زندگی می کند، در یک منطقه زمانی متفاوت، و روزها در اینجا ناگهان دوباره پر و شلوغ می شوند، و من مطمئن هستم که او نمی خواهد مرا با تماس های تلفنی و ایمیل ها اذیت کند، و نمی تواند برای من یادداشت بگذارد. دیگر روی تخت من بیش از دو سال است که به خانه نرفتم و خانه ای که می شناختم اکنون به هر حال فروخته شده است. اما همچنین به این دلیل که او دیگر مطلقاً همه جزئیات را نمی داند. او احتمالاً نمی‌توانست، همه ریزترین اتفاقات یک زندگی با هم زندگی کنند. دیگر چیزی به اندازه یک یادداشت ناهار نمی توان گفت.
بنابراین، به نوآ می نویسم و به مادرم فکر می کنم: از آن لذت ببرید در میله میمون! از ترشی های خود لذت ببرید! در آزمون املا موفق باشید! هر جمله به معنای نشان دادن او بود، همانطور که هر روز به من نشان داده می شد: می بینمت، می شنوم، دوستت دارم.
ابیگیل راسمینسکی نویسنده، ویراستار و معلم ساکن لس آنجلس است. او نویسندگی خلاق را در دانشکده پزشکی کِک USC تدریس می کند و خبرنامه هفتگی مردم + بدن را می نویسد. او همچنین در مورد ازدواج، مادری و همسایه ها نوشت.
PS نابغه‌ها چه غذایی را برای ناهار مدرسه بچه‌هایشان بسته‌بندی می‌کنند، و چگونه بچه‌هایتان را به صحبت در هنگام شام دعوت کنید.
(عکس از ویکتور تورس/استاکسی.)