به محض نامزدی یه اتفاقی افتاد…
همه می خواستند “داستان” را بدانند.
The Engagement Story™ یک نوع داستان خاص است. این می تواند شامل هر چیزی باشد، از یک Jumbotron گرفته تا یک فلش موب تا گلبرگ های گل رز با چیدمان استراتژیک. گاهی اوقات یک عنصر شگفتی وجود دارد، جایی که دوستان یا خانواده ممکن است نقش بازی کنند. گاهی اوقات، این یک رابطه آرام تر است، چیزی بین دو نفر در مکانی که برای آنها معنادار است.
نامزدی مدتهاست که یک نقطه عطف مملو از فشار بوده است. در گذشته، در مورد احساسی که به نظر می رسید همه به غیر از من این باشگاه را تعهد می کردند، نوشته ام. این روزها، این انتظار اضافه شده است که آن را به یک داستان روابط عمومی تبدیل کنیم که به طور مرتب برای رسانه های اجتماعی بسته بندی شده است. شما داستان نامزدی خود را نه تنها به صورت شفاهی، بلکه از طریق تلفن های هوشمند، اغلب با یک عکس (یا پنج) به اشتراک می گذارید.
هر وقت کسی داستان را می‌پرسد، هرگز مطمئن نیستم که به او چه بگویم. من یک نویسنده هستم؛ هیچ کس بیشتر از من قدر یک داستان را نمی داند. اما داستان نامزدی ما در یک جعبه مرتب نمی گنجد. عدالت را چه خواهد کرد؟ از کجا شروع می شود؟
برای یک چیز، من تعجب نکردم.
ازدواج چیزی بود که مدتی در مورد آن بحث می کردیم. همانطور که یکی از دوستان در کارتی نوشت: “مدتی بود منتظر این خبر بودیم.” به قول یکی دیگر از دوستان، “چه چیزی اینقدر طول کشید؟” با چمدان به سمت میز آمدیم و باز کردن چمدان یک دقیقه طول کشید. اگرچه ما هرگز رابطه خود را زیر سوال نبردیم، اما در مورد انتظارات برای آینده، مسائل مربوط به خود نهاد ازدواج و مجموعه ای از سوالاتی که بدون یک گوی بلورین پاسخ به آنها غیرممکن بود، چیزهای زیادی برای گفت و گو داشتیم.
تابستان گذشته، ما آخرین مانع را از بین بردیم، و در نهایت بر هر ترسی غلبه کردیم. یک روز در حالی که روی مبل نشسته بودم، دوست پسرم به من برگشت و گفت: “من آماده ام.” مثل فری که تازه به 450 درجه رسیده بود.
“آماده برای چی؟” گفتم.
“ازدواج! من فکر می کنم ما باید این کار را انجام دهیم.»
“باشه!” من جواب دادم
حدس می‌زنم ما نامزد بودیم.
حس خوبی بود که با هم این گام بزرگ را برداریم. در هفته های آینده، ما شروع به اشتراک گذاری اخبار کردیم. ما هیجان زده بودیم! بنابراین، به طور طبیعی، ما انتظار داشتیم افراد دیگر نیز چنین باشند. اما به محض اینکه به کسی در مورد برنامه هایمان گفتم، چشمان آنها بلافاصله به سمت چپ من خط خورد.
“حلقه کجاست؟” نه چندان ظریف پرسید.
“تاریخ چیست؟”
“مگه قرار نیست از تو بپرسه؟”
برای من، مکالمات ما مانند یک تعهد بود. (ما آدم‌های کم حرفی هستیم – ممکن است یک فلش‌موب ما را به خانه‌مان بازگرداند و دیگر هرگز ظاهر نشویم.) اما مردم به سؤال کردن ادامه دادند.
سپس یک شب، در حال رفتن به سمت شام بودیم که متوجه شدم دوست پسرم کار عجیبی انجام می دهد. او ژاکتی را درست جلوی خود حمل می کرد، مانند ساقدوشی که دسته گلی از لباس های شسته شده در دست دارد.
او بعداً وقتی این قسمت از داستان را به اشتراک گذاشتم اعتراض کرد: «بیشتر در بازوی من فرو رفته بود».
این چنین نیست.
«خب، حدس می‌زنم آن را جابه‌جا کردم!» او می گوید. “من تقریباً در یک نقطه آن را رها کردم.”
بعد از شام، روی نیمکتی نزدیک آب نشستیم، دو ستاره که از نیویورک قابل مشاهده هستند، بالای سرشان می درخشند. سپس، او ساکت شد. مثلا خیلی ساکته (به یاد می آورد: «اعصابم خورد شده بود!») ژاکت را زیر و رو کرد و… یک قورباغه مینا را بیرون کشید. (یک جعبه قورباغه شاهزاده که توسط مادر دوست پسرم به عنوان یک اشاره نه چندان ظریف در سال قبل تهیه شده بود. من آن را از طریق پست دیده بودم، اما نمی دانستم برای چیست. و حالا، اینجا بود! دوباره ظهور کرد شکوه آن.) داخل قورباغه، حلقه ای بود. حلقه در حال حاضر روی انگشت من زندگی می کند.
“شما نامزد کرده اید!” گفت همه
سال‌ها از چیزی که آن را «هیولای جواهرات دو سر» می‌نامیدم ناله می‌کردم – مثل یک ماپت دوست‌داشتنی با دو سر، حلقه(هایی) که به طور برجسته نمایش داده می‌شوند. به معنای واقعی کلمه همه کسانی که من می شناسم هنگام اعلام نامزدی خود نسخه ای از این عکس را گرفته اند. (جهنم، حالا این کار را کردم.) برای همه آنها خوشحال شدم. اما من همچنین به یاد می‌آورم که چه حسی داشتم که یک فرد مجرد بودم و فقط به این تکه کوچک از تصویر نگاه می‌کردم. به همین دلیل، من نسبت به به اشتراک گذاشتن آن در سیستم عامل های سنتی خودداری کرده ام. بعضی چیزها به راحتی در یک کپشن خلاصه نمی شوند. و اغلب داستان چیزهای بیشتری وجود دارد.
هر شکلی که عروسی ما به پایان برسد، ما هیجان زده هستیم که با هم آن را بفهمیم. ما ایده سگ در یک لباس رسمی کوچک را دوست داریم – من خوش شانس هستم که کسی را پیدا کردم که به همان اندازه با این موضوع موافق است – و دوستان و خانواده را به یک شکل جمع کنیم. مهم نیست که ما چه کار می کنیم، می دانم که مثل ما خواهد بود.
تجربه نامزدی ما آنچه را که من همیشه به آن اعتقاد داشتم تأیید کرده است، و آن این است که وقتی صحبت از نقاط عطف شخصی به میان می‌آید، هر کسی باید بهترین کار را برای آنها انجام دهد. این داستان شماست که هر طور که انتخاب می کنید بنویسید.
PS داستان های پیشنهادی شیرین بیشتر و چگونه می توان فهمید که آیا شریک زندگی شما یکی است یا خیر.